چقدر مشتاق ندیدنت هستم ، نازنین !

تابستان رفت و گرمایش ماند و من ، پسر سرمای زمستان . تاب نمی آورم گرمای تشویش را .

آدم برفی دلم ، تحمل گرمای نیم بند محبت را ندارد . چرا پاهایم را سست می کنی نازنینم . خودت هم می دانی که جلوتر نمی آمدم از ترس گرمای دستانت آن وقت که صاف و کودکانه به دورم می چرخیدی و می خندیدی و می خندیدم و چشمان سنگی ام به دستانت بود و ولع تجربه کردن گرمایشان دیوانه ام می کرد و می خندیدی و می چرخیدی و می خندیدم و ایستاده بودم صاف سر جایم و نزدیکتر شدی و گرمایت را حس کردم و پاهایم سست شدند و ترسیدم از نابودی .

دیوانه شدم و دستانم را جمع کردم در آغوشم ، شاید ضربان قلبم پنهان شود و چشمان سنگی ام را دیگر نخنداندم . از آدم برفی چه توقع داری وقتی می داند که نمی توانی جاری اش کنی . سست شدن پایه هایش که نه پاهایش برایش و برایت چه سود دارد ؟

انصاف نیست چپ و راست بگویی سنگ چشم سرد دل !

کجا می توانی آدم برفی ای که مشتاق تجربه گرما باشد پیدا کنی ؟ کجا می توانی آدم برفی ای که دارد سنگی بودن از چشمها به لبها و دلش سرایت می کند ، پیدا کنی ؟

آدم برفی که به جاری بودن مومن بود !

آخ نازنینم به خدای برفها قسم که دیگر به این نازنین هایم هم ایمان ندارم ! و نه به چشمانت و نه به چشمهایم . چشمهایی که اگر کسی را دوست تر می داشتند ، کمتر دیده می شدند و اکنون نه دوست داشتنی در کار است و نه حیایی !

تابستان گذشت و من پسر زمستان و عاشق آغوش گرما هنوز یاد نگرفتم جاری شدن را و دیگر مانوس روزهای ساکت و برفی این پارک یخ زده دنیا شده ام .

پارکی که سبزی میله های آهنینش هم زیر برفها پنهان شده اند !